Ana içeriğe atla

Halil'in Mektubu

Basit bir ustaydım,
Elimde
Bir boya fırçası

O soylu duygudan 
Mahrum bir ömür
Yaşadım ki
Renksiz, sessiz, soluksuz... 

Şimdi, 
Doğmak yeniden 
Yağmurlu bir günde
Bambaşka bir dünyaya.

Çünkü ben,
Seni buldum
Seni gördüm 

Sen, resmin... 
Sen resmin.
 
Bir kapı açıldı 
Gözlerinle 

Bir kapı kapandı
Gözlerinle

Eşiğindeyim artık 

Çileli ve güçsüz
Savunmasız ve aciz bir adam. 

Ruhumun çilesini,
Yağmurun şiddeti artırdı,
Olduğum yere yığıldım.

Ve eller tellere dokundu. 

O ses, o makam, 
Derin bir ayrılık
Ahenkli bir çığlık

Ve ben, seni izliyorum. 

Kavuşmak ve ayrılmak 
Birdir artık bu ruhta

İster diken batsın, ister taş,
Gözler kapalı yürünür bu yolda

Ve sen açma gözümü ne olursun. 
Gelme yanıma. 



 




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Özgür Umutlar

Çocukluktan bugüne gelen, umutların yüklendiği araba, Büyümüş bir ben. Geçmişin hatıralarını seyrettiğim bir ufuk. Bakışlarımız donuk,    O günlerde gelecek yoktu, Geçmiş silinmiş. An, taptaze, dopdolu. Çimenler daha yeşildi, Güneş daha kırmızıydı, Gök daha mavi.  Nereden çıktı bu uzun bacaklı adamlar? Nereden çıktı bu bolt çantalı adamlar? Neden siyah giyindiler? Neden bize bir şey söylemediler? Kim yüklendi çanları sırtına? Kim çaldı böyle acı acı? Kim tutuşturdu kırları? Kim yaktı renkleri, kokuları? Yüksek umutlar, Göğe yükselen umutlar.  Siyah bir pelerinim oldu. Öyle bir rüzgar ki yere değmedi.  Haşmetli ve kudretliydim fakat Koşamıyordum artık.  Yerime daha çok kuruldum.  Daha derin baktım ufka.  Gitmeye hiç niyetim yok.  Bu bir hesaplaşma. Bir vazgeçiş, bir kaybediş.  Arzu ve tutku ile yüklü,  Bir açlık var doyurulmamış.  Artık yorgun bakışlarımız, Başıboş geziniyor ufukta.  Heykelleri taşımaya ne gerek vardı omuzl...
Yorum Gönder
Devamı

Hirayama'nın İç Sesi

Her sabah uyandığımda, Hazırlanıp kapıyı açtığımda, Kafamı kaldırıp baktığımda, Gökyüzü aynı gökyüzü, Aldığım nefes aynı nefes. Direksiyonun başına oturduğumda, 80'lerden bir parça çaldığında,  Huzurlu bir şekilde yola baktığımda,  Müzik aynı müzik, Yol aynı yol.  Her iş çıkışı gittiğim park,  Dostum ağaç,  Akşam yemeği, Buzlu suyun serinliği,  Bütün aynılıklar... Aynılıklar içindeki, Farklı tatlar, Farklı kokular, Farklı duygular.  Yapayalnızlıkların arasında sürdürdüğüm aynılıklar, Bu hayata çizdiğim düz bir çizgi, Taşsız, topraksız bir yol.  Yapayalnızım, Ama huzurluyum.  Hiçbir pürüz, Hiçbir toz parçası, Hiçbir insan -doğrudan- Ve hiçbir kelime girmemeli hayatıma. Ve çıkmamalı ağzımdan gerekmedikçe.  Sözsüz yaşıyorum.  İçimde her şeye ikna ettiğim bir ben.  Konuşmak gereksiz bir eylem, Çalışmak güzel şey sadece.  Büyütmek bir ağacı, Kitap okumak, Dostum ağacın fotoğrafını çekmek.  Tüm güzellikleri bir film rulosun...
Yorum Gönder
Devamı